آزادی به لهجه آرژانتینی

آرژانتین، کشوری که از صمیم قلب دوستش دارم. شاید از نظر شما جالب و مهم نباشد اما برای من بسیار پر اهمیت است اینکه سال تولد من مصادف است با قهرمانی آرژانتین در جام جهانی 1978. در دوران نوجوانی آرژانتین را همراه با نام های بزرگی همچون مارادونا و چه گوارا می شناختم، در دوران جوانی بود که شناخت بهتری نسبت به این کشور پیدا نمودم، حزب مادران روسری سفید از این به بعد بود که آرژانتین برای من معنای دیگری پیدا و احساس دیگری نسبت به این کشور پیدا نمودم. میل و تلاش برای رسیدن به آزادی، در کشوری که اسیر دیکتاتوری نظامیان فاسد بود. شاید هم بایستی از آن نظامیان فاسد تشکر کرد که باعث نهادینه شدن آزادی در این کشور شدند. کشوری که بزرگانی مانند بورخس، خلمن، سورنتینو و... را درون دامن خود پرورش داد.
مطلب زیر را کریستین میتیلمن نویسنده جوان آرژانتینی به وبلاگ ما هدیه داده است.

محمد مهدی رضائیان

-----------------------------------------------------------------

الگوی یگانه‌ای برای آزادی در جهان وجود ندارد بلکه آزادی بستگی به تکامل و پیشرفت تاریخی هر ملتی دارد. در غرب دموکرات یا به اصطلاح آزادیخواه نگرش اشتباه به آزادی برایشان بسیار گران تمام خواهد شد، آنها دنیایی برای خودشان ساخته‌اند که در آن آزادی یعنی خواسته ها و امیالشان. بدون اینکه توجهی به تفاوتهای انکار ناپذیر بین فرهنگها و جوامع داشته باشند. البته به این مسئله نیز کاملا اعتقاد دارم که گفتگوی بین فرهنگها امری اجتناب ناپذیر می باشد، در هر زمان و البته مواقعی که حکومتی (‌کشوری‌) نخواهد بر دیگر حکومتها (‌کشورها‌) تسلط داشته باشد. هر چند که گفتگو در دنیایی که اقتصاد و قدرت حرف اول را در آن می زند بسیار سخت اما غیر ممکن نیست. مرد بزرگ تاریخ و سرزمین ما خورخه لوئیس بورخس گفتگو را وسیله‌ای برای پیوند با سنتها می دانست و از عشق و احترام به این سنن البته با کلامی زیبا و نافذ صحبت می‌کرد. وی بسیار متواضعانه به این روش اعتقاد و بر ادامه آن پافشاری می کرد. عمیقا از ته قلبم متاسفم از این مسئله که رهبران غربی به نسبت شرق بیشتر به نفرت و جدایی وابسته هستند تا به وحدت و اشتراک. در غرب قدیم حکومتها حکومتها بسیار ارتباط خوب و مشترکات زیادی با هم داشته‌اند که نمونه آن را به وضوح در دوران شکوفایی اسپانیای زمان آلفونسو 10 می توان مشاهده نمود.

مترجم سیده فاطمه مرتضوی